Phototastic

Paris … oh la la? 5 tips voor la Ville Lumière

 Parijs, de lichtstad. Als je daar geen mooie foto’s kunt maken… dan moet je deze vijf tips maar eens lezen.

Tip 1: Begin direct met fotograferen

Een goeie tip, geleerd van David Bailey. Als je net in een nieuwe stad bent aangekomen is alles nieuw, vreemd en boeiend. En dat zie je terug in je foto’s. Na een paar dagen ben je gewend en zie je gewoon minder. Stel daarom je fotografie niet uit, maar begin direct na aankomst.

Tip 2: Hou je ogen open

Fotografie is kijken, kijken, kijken en zien, zien, zien. Wat gebeurt er? Alleen door steeds goed op te letten kun je verrassende foto’s maken. Blijf ook eens een tijdje op één plek staan, en kijk wat er gebeurt.

Tip 3: Er is niks mis met een cliché

Al honderden miljoenen keren gefotografeerd: de Eiffeltoren en de Notre Dame. Niks voor jou? Gemiste kans! Probeer het cliché eens vanuit een verrassende hoek te benaderen. Mijn tip is om niet het gebouw zelf, maar wat er omheen gebeurt vast te leggen. Bijvoorbeeld mensen die selfies maken met de kathedraal op de achtergrond. Al is dat laatste ook alweer een cliché aan het worden.

 Tip 4: Respecteer je onderwerp

Vooral als je mensen fotografeert, is het netjes om ze er fatsoenlijk op te zetten. Vraag toestemming als dat kan. En als mensen door woorden of gebaren aangeven dat ze écht niet op de foto willen, doe het dan ook niet.

 Tip 5: Bereid je goed voor

Voor mij werkt ’t prettig als ik een route door de stad kan volgen. Er zijn heel veel gidsjes te koop die aanknopingspunten bieden. Ik vind zelf de 100%-reisgidsjes handig. Daar staan verschillende wandelingen in met elk hun eigen sfeer. Je bepaalt zelf wat je onderweg fotografeert, maar je hebt nu een doel. En je ziet meer!

Onsterfelijke woorden van John F. Kennedy toen hij in juni 1963, midden in de koude oorlog, het door de muur verdeelde Berlijn bezocht. Bij het stadhuis sprak hij de stad en de wereld toe. Amerika laat jullie niet in de steek. Kun je dat mooier zeggen dan met: “Ich bin ein Berliner”. En nee, dat betekent niet: “Ik ben een gebakje”. Of, preciezer: “Ik ben een gefrituurd bolletje van gistdeeg met jam erin.” (Dus wat wij een Berliner bol noemen). Dat is een mythe, volgens kenners van de Duitse taal. Kennedy wilde aangeven dat hij zich één voelde met de inwoners van Berlijn. En dat mag je in het Duits zo zeggen.

Nu, na 53 jaar, is Berlijn een totaal andere stad. De muur, ooit zo bepalend, is zo goed als verdwenen. Toch kun je de geschiedenis bijna voelen als je door de stad loopt. Dat maakt Berlijn voor mij heel bijzonder. Ik heb deze foto’s gemaakt tijdens twee bezoeken aan de stad. Mijn favoriet is die van de Rijksdag. Hier zie je het nieuwe dak op het oude gebouw. Oud en nieuw Berlijn komen bij elkaar in een ingenieuze constructie. Die nog veel mooiere wordt door het lage tegenlicht. Dat geeft niet alleen een warme kleur, maar ook een dramatisch effect. En op zo’n moment dringt de roerige geschiedenis van Berlijn pas echt tot je door. Inclusief de onsterfelijke woorden van John F. Kennedy.

Mijn vader

waarom recht uit je hart foto’s maken altijd de mooiste foto’s oplevert

Ik studeerde af op de School voor Fotografie in Den Haag met een fotoserie over dierenartsen. Dat kwam niet uit de lucht vallen. Mijn vader was dierenarts in Drenthe en als jongetje ging ik vaak met hem op pad. Samen langs de boerderijen, dan zag ik hem niet alleen wat vaker, maar er was ook van alles te beleven. Het leukste was een verlossing – er werd een kalfje geboren en mij vader hielp een handje bij de bevalling.

Toen ik serieus begon te fotograferen, vanaf 1977 ongeveer, ging ik nog steeds met mijn vader op pad, maar nu nam ik m’n camera mee. Niemand vond dat vreemd. Ik ging gewoon m’n gang, en leerde veel van foto’s maken onder moeilijke omstandigheden. Zoals in een stal die alleen verlicht is met een paar peertjes.

Al die jaren bleef ik mijn vader af en toe vergezellen. Toen ik een onderwerp zocht voor mijn afstudeerserie, was het dan ook logisch het dicht bij huis te houden: een serie over de dierenarts. En foto’s van een onderwerp dat je na aan het hart ligt, dat worden altijd mooie foto’s. Mijn docenten in Den Haag waren geboeid door het ruige plattelandsleven!

Mijn vader is overleden in 2010, en ik ben blij met alle foto’s die ik van hem heb. Ik heb een aantal foto’s gebundeld in een boekje Elke dag. De beelden die je in dit blog ziet, staan er ook in. Ze zijn gemaakt tussen 1978 en 1990.

In augustus was er nog tijd voor een weekje vakantie, op naar Camping Bakkum in Castricum. Voor wie de camping niet kent: die ligt in de duinen, is van alle gemakken voorzien en heel GROOT. Een klein deel van de camping bestaat uit trekkersplekken, maar voor de rest zie je er vooral stacaravans. En die zijn interessant om te fotograferen. De variatie is enorm, groot, klein, netjes, rommelig, goed onderhouden of verwaarloosd. De sfeer gaat van kaal-modern-design tot Jordanese gezelligheid met prulletjes en vitrages voor de ramen. Hoe maak je daar een fotoserie van? Ik besloot om de caravans niet in hun geheel te fotograferen. In plaats daarvan zocht ik naar details – ramen, gordijnen, verweerd aluminium. Oude caravans hebben de voorkeur. Om het beeld rustig te houden en om een eenheid te krijgen heb ik alle foto’s op dezelfde manier gemaakt, met alle lijnen parallel in beeld. In de nabewerking heb ik juist de details benadrukt. Zo komt het verweerde karakter van de caravans goed uit de verf. Het resultaat: een mooi staaltje Bakkumsfeer!